Εκδρομή με το νηπιαγωγείο...

Θα γράψω έκθεση... όπως όταν ήμουν στην έκτη και στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Οι τίτλοι αυτών των πρώτων μας περιγραφικών εκθέσεων ήταν κάπως έτσι.... μια βόλτα στο δάσος ή πως πέρασα τα Χριστούγεννα....Είναι μια καλή αρχή, σκέφτηκα, μιας και έχω σκουριάσει πολύ στο γράψιμο κειμένων, γιατί το άλλο το "γράψιμο" το εξασκώ καθημερινά...Πως πέρασα λοιπόν στην εκδρομή του Νηπιαγωγείου. (Φυσικά δεν είμαι εγώ η μαθήτρια του νηπιαγωγείου αλλά ο γιόκας μου).

Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα η χθεσινή και αν και άρχισε με αϋπνία από την αγωνία όλο το βράδυ, γιατί ανεξάρτητα από τα χρόνια μου ακόμα νιώθω την ίδια υπερδιέγερση κάθε φορά που είναι να πάω εκδρομή, εξελίχθηκε εν τέλει σε μια υπέροχη μέρα όλο γέλια και χαρές, μια μέρα που με έφερε ακόμα πιο κοντά με τον γιο μου. Είναι υπέροχο να παρακολουθείς τα μικρά ανθρωπάκια να ανακαλύπτουν συνεχώς τον κόσμο γεμάτα απορία και ζήλο. Πραγματικά ζήλεψα την δουλειά των νηπιαγωγών που με τόσο όρεξη ασχολούνται με τα πιτσιρίκια των 4-5 ακόμα και 6 χρονών.

Καμιά φορά χρειάζεται να βγάζεις όλες τις σκέψεις από το μυαλό σου και να αρχίζεις να λειτουργείς κι εσύ σαν 4χρονο για να διώξεις όλο το στρες και το άγχος σου, για το πως θα επιβιώσεις. Δυστυχώς, μπόρεσα να το κάνω παρά μόνο για λίγες ώρες, αλλά ήταν αρκετές για να ξεκουράσω το μυαλό μου, για μια διετία μπορώ να πω και δεν υπερβάλλω. Βέβαια αυτό το καταπληκτικό πισωγύρισμα δεν κρατάει πολύ, γιατί μπαίνουν διάφορα γονεϊκά άγχη, του στυλ μαθαίνει αρκετά το παιδί μου, γιατί το άλλο νηπιαγωγείο έχει καλύτερους νηπιαγωγούς, τα παιδιά εκεί είναι πιο προχωρημένα, μήπως πρέπει να αλλάξουμε σχολείο κλπ κλπ κλπ.

Γυρίζοντας σπίτι...και έχοντας και την παιδική χαρά και το άκρατο γονεϊκό στρες στο μυαλό μου, αποφάσισα να ηρεμήσω και να χαρίσω στον εαυτό μου ένα χώρο που να μπορώ να είμαι και τα δύο. Έτσι δημιουργήθηκε η Σειρήνα...

Ελπίζω να είμαι συνεπής!!!