Γεννήθηκα, έπαιξα, μεγάλωσα, πίστεψα, προδόθηκα, έμαθα, ονειρεύτηκα, σπούδασα, αγάπησα, ερωτεύθηκα, απογοητεύτηκα, δούλεψα, δημιούργησα, ταξίδεψα, μετανάστευσα, γύρισα, αρρώστησα, κουράστηκα, έπεσα...
Σηκώθηκα, θύμωσα, ξύπνησα, ξέσπασα, κάπνισα, μέθυσα, ξενέρωσα, γλέντησα, βαρέθηκα, πένθησα, πόνεσα, έκλαψα, γέλασα, θυμήθηκα, ξέχασα, έγραψα, διέγραψα...
Ξανάγραψα, απόλαυσα, γέννησα, έχτισα, γαλούχησα, άγγιξα, γεύτηκα, κατάλαβα, άκουσα, είπα, τήρησα, έδωσα, πήρα, σεβάστηκα, παραφέρθηκα, απαγόρευσα, επέτρεψα, ζήλεψα, αναζήτησα, βρήκα, πληγώθηκα, άδειασα, περίμενα, έμεινα, άλλαξα, έσβησα ...
Ξαναγράφω... το βράδυ. Γιατί τότε μου μένει λίγος χρόνος και λίγη ακόμη ενέργεια να μαζέψω τα εργαλεία μου, τα χέρια μου και το μυαλό μου να ψάξω να βρώ ποια ακόμη λέξη κέρδισα και να την βάλω δίπλα στις άλλες με την ίδια ικανοποίηση. Όχι τις καθημερινές λεξούλες όπως δούλεψα, συγύρισα, μαγείρεψα,τάισα, πλήρωσα ΔΕΗ κλπ κλπ για να περάσει και αυτή η μέρα. Βρίσκομαι εδώ για να είμαι ξανά εγώ...για λίγες στιγμές. Αυτές οι βραδυνές μου αποδράσεις, είναι οι πλέον αποτελεσματικές για να ξαναγεμίσω αυτοπεποίθηση. Γυρνάω πίσω στο χθες και ξαναβλέπω σαν ταινία ό,τι έχω ζήσει καλό ή κακό.
Κάποιος είπε, ...όταν οι αναμνήσεις αντικαταστήσουν τα όνειρα τότε αρχίζουμε να γερνάμε...δεν ξαναγυρνώ στο παρελθόν γιατί δεν έχω πια όνειρα. Έχω και μάλιστα πολλά. Όμως νιώθω κουρασμένη πολύ. Ίσως σιγά σιγά να αρχίσω ξανά να σχεδιάζω πως θα τα υλοποιήσω. Θα χάνομαι για λίγο στον πραγματικό μου κόσμο, μπορεί να μην γράφω αλλά θα κάνω άλλα πράγματα. Ίσως μέχρι οι προτεραιότητες να αλλάξουν ξανά και να αρχίσω να φροντίζω κι εμένα.
Γιατί μέχρι κάποια ηλικία όταν περνάνε τα χρόνια λέμε απλά μεγαλώνω και μετά από κάποια άλλη ηλικία γερνάω? Δηλαδή μέχρι τα 40 είμαστε νέοι και απλά μεγαλώνουμε και μετά τι? Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να παραδεχτώ μέσα μου και να τακτοποιήσω δίπλα στις άλλες την λέξη ΓΕΡΑΣΑ...
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010
ΘΥΜΑΜΑΙ!!!
ΕΝΑ ΧΑΖΑΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
1. ΑΤΕΧ
Στο πλοίο μας πατέρα μου,το πλήρωμα κινείται σαν μυρμήγκια: το έπλυνα το πρωί με τα μαλλιά μου κι εκείνα σκαρφαλώνουν στα καθαρά κατάρτια και ξεντύνουν στη μυρμηγκοφωλιά τους τα πράσινα πανιά, σαν γλυκά αμπελόφυλλα. Ο τιμονιέρης προσπαθεί να στρίψει το πηδάλι και να το υψώσει στην πλάτη του, σαν λεία από την οποία θα φάει και θα ζήσει μια ολόκληρη εβδομάδα. Οι πιο αδύναμοι τραβάνε το αλμυρό σχοινί και χάνονται μαζί του στην κοιλιά του πλωτού μας σπιτιού.
Μόνο εσύ Πατέρα μου δεν έχεις το δικαίωμα για τέτοιου είδους πείνα. Σ ε αυτήν την καταβρόχθιση της ταχύτητας, σε σένα καρδιά μου,που είσαι ο μοναδικός μου πατέρας, ανήκει το ταχύτερο τμήμα. Εσύ τρέφεσαι με κατακερματισμένο αέρα...
2. Έμαθα απέξω την ζωή της μητέρας μου και σαν κάποιο θεατρικό ρόλο, κάθε πρωί μια ώρα παίζω την ζωή της μητέρας μου μπροστά στους καθρέπτες. Αυτό κρατάει από μέρα σε μέρα χρόνια ολόκληρα.Αυτό κάνω ντυμένη στα φορέματα της μητέρας μου, κρατώντας την βεντάγια της και χτενισμένη σαν εκείνη. Παίζω τον ρόλο της και μπροστά σε άλλους, ακόμα και στο κρεβάτι του αγαπητού μου προσώπου. Σε στιγμές πάθους εγώ δεν υπάρχω πια, δεν είμαι εγώ αλλά εκείνη. Γιατί τότε τη μιμούμαι τόσο καλά που το πάθος μου εξαφανίζεται και παραμένει μόνο το δικό της. Με άλλα λόγια εκείνη μου έκλεψε εκ των προτέρων όλες τις ερωτικές επαφές. Αλλά δεν την κατηγορώ γιαυτό, γιατί ξέρω ότι κι εκείνη στον καιρό της ήταν θύμα κλοπής με τον ίδιο τρόπο από τη μητέρα της. Αν με ρωτήσει τώρα κάποιος γιατί παίζω αυτό το ρόλο, θα απαντήσω: Προσπαθώ να γεννήσω τον εαυτό μου ακόμα μια φορά, αλλά με καλύτερο τρόπο!!!
ΑΣΚΗΤΙΚΗ
Μια προσταγή μέσα μου:
-ΣΚΑΨΕ! Τι βλέπεις?
-Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες
-ΣΚΑΨΕ ΑΚΟΜΑ! Τι βλέπεις?
-Ιδέες και ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
-ΣΚΑΨΕ ΑΚΟΜΑ! Τι βλέπεις?
-Δεν βλέπω τίποτε!Νύχτα βουβή, πηχτή σαν θάνατος. Θά' ναι ο θάνατος!
-ΣΚΑΨΕ ΑΚΟΜΑ!
-Δεν μπορώ..Δεν μπορώ να διαπεράσω τον σκοτεινό μεσότοιχο!Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο..
Μην κλαις δεν είναι στον άλλο όχτο.Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου.
Η καρδιά ανατινάζεται και φωνάζει:
ΕΙΜΑΙ Ο ΧΩΡΙΑΤΗΣ ΚΑΙ ΠΗΔΩ ΑΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΙ ΕΠΕΜΒΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΔΕΝ ΖΥΓΙΑΖΩ ΔΕΝ ΜΕΤΡΩ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΟΥ ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙ.
Είμαι πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο απο λάσπη και ονείρατα....ΜΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΟΓΩ ΝΑ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ!!!>
1. ΑΤΕΧ
Στο πλοίο μας πατέρα μου,το πλήρωμα κινείται σαν μυρμήγκια: το έπλυνα το πρωί με τα μαλλιά μου κι εκείνα σκαρφαλώνουν στα καθαρά κατάρτια και ξεντύνουν στη μυρμηγκοφωλιά τους τα πράσινα πανιά, σαν γλυκά αμπελόφυλλα. Ο τιμονιέρης προσπαθεί να στρίψει το πηδάλι και να το υψώσει στην πλάτη του, σαν λεία από την οποία θα φάει και θα ζήσει μια ολόκληρη εβδομάδα. Οι πιο αδύναμοι τραβάνε το αλμυρό σχοινί και χάνονται μαζί του στην κοιλιά του πλωτού μας σπιτιού.
Μόνο εσύ Πατέρα μου δεν έχεις το δικαίωμα για τέτοιου είδους πείνα. Σ ε αυτήν την καταβρόχθιση της ταχύτητας, σε σένα καρδιά μου,που είσαι ο μοναδικός μου πατέρας, ανήκει το ταχύτερο τμήμα. Εσύ τρέφεσαι με κατακερματισμένο αέρα...
2. Έμαθα απέξω την ζωή της μητέρας μου και σαν κάποιο θεατρικό ρόλο, κάθε πρωί μια ώρα παίζω την ζωή της μητέρας μου μπροστά στους καθρέπτες. Αυτό κρατάει από μέρα σε μέρα χρόνια ολόκληρα.Αυτό κάνω ντυμένη στα φορέματα της μητέρας μου, κρατώντας την βεντάγια της και χτενισμένη σαν εκείνη. Παίζω τον ρόλο της και μπροστά σε άλλους, ακόμα και στο κρεβάτι του αγαπητού μου προσώπου. Σε στιγμές πάθους εγώ δεν υπάρχω πια, δεν είμαι εγώ αλλά εκείνη. Γιατί τότε τη μιμούμαι τόσο καλά που το πάθος μου εξαφανίζεται και παραμένει μόνο το δικό της. Με άλλα λόγια εκείνη μου έκλεψε εκ των προτέρων όλες τις ερωτικές επαφές. Αλλά δεν την κατηγορώ γιαυτό, γιατί ξέρω ότι κι εκείνη στον καιρό της ήταν θύμα κλοπής με τον ίδιο τρόπο από τη μητέρα της. Αν με ρωτήσει τώρα κάποιος γιατί παίζω αυτό το ρόλο, θα απαντήσω: Προσπαθώ να γεννήσω τον εαυτό μου ακόμα μια φορά, αλλά με καλύτερο τρόπο!!!
ΑΣΚΗΤΙΚΗ
Μια προσταγή μέσα μου:
-ΣΚΑΨΕ! Τι βλέπεις?
-Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες
-ΣΚΑΨΕ ΑΚΟΜΑ! Τι βλέπεις?
-Ιδέες και ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.
-ΣΚΑΨΕ ΑΚΟΜΑ! Τι βλέπεις?
-Δεν βλέπω τίποτε!Νύχτα βουβή, πηχτή σαν θάνατος. Θά' ναι ο θάνατος!
-ΣΚΑΨΕ ΑΚΟΜΑ!
-Δεν μπορώ..Δεν μπορώ να διαπεράσω τον σκοτεινό μεσότοιχο!Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο..
Μην κλαις δεν είναι στον άλλο όχτο.Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου.
Η καρδιά ανατινάζεται και φωνάζει:
ΕΙΜΑΙ Ο ΧΩΡΙΑΤΗΣ ΚΑΙ ΠΗΔΩ ΑΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΙ ΕΠΕΜΒΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΔΕΝ ΖΥΓΙΑΖΩ ΔΕΝ ΜΕΤΡΩ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΤΟ ΒΑΘΥ ΜΟΥ ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙ.
Είμαι πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο απο λάσπη και ονείρατα....ΜΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΝΟΓΩ ΝΑ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ!!!>
Τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις
Είναι σημαντικό κάθε γονιός να κρίνει τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού του με σωστή προοπτική. Όσο και αν αγαπάμε τα παιδιά μας, είναι καλό να έχουμε κατά νου ότι είναι αυτόνομες προσωπικότητες. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ....
Το παιδί μας: η σχέση και η χρήση
Δημοσιεύθηκε: 18 Thursday November @ GTB Standard Time
http://www.archive.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=105
Γιανναράς Χρήστος, Καθηγητής Φιλοσοφίας Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Ορισμένοι μιλούν για ένα είδος «ιεροποίησης» της παιδικής ηλικίας, που οδηγεί σε συγκεκριμένες πρακτικές συμπεριφοράς έναντι των παιδιών. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η αγορά, η προώθηση προϊόντων που κατασκευάζονται και διοχετεύονται σε αυτήν ειδικά για τη φροντίδα του παιδιού, αποβλέποντας στο φυσικό ενδιαφέρον των γονέων για το παιδί τους.
Οι ψυχολόγοι θα μπορούσαν ίσως να δώσουν απαντήσεις στο κατά πόσο η υπερπροστασία των παιδιών μπορεί να πηγάζει από κάποια –άλυτα- προβλήματα των γονέων, πχ από μια αποτυχημένη συζυγική σχέση. Ενδεχόμενη προσωπική αποτυχία μπορεί να διοχετεύεται ως υπερπροστασία του παιδιού.
Οπωσδήποτε, τα «απωθημένα» των γονέων τους ωθούν σε μια συνεχή προσπάθεια για παροχή και εξασφάλιση αγαθών και δραστηριοτήτων στα παιδιά τους, συχνά ξεπερνώντας την ανάγκη και τη λογική. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή δεν θέλουν να στερηθεί το παιδί τους πράγματα που έλειψαν στους ίδιους, ή για να μην δημιουργηθεί στο παιδί η εντύπωση ότι δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν όσα επιβάλλουν οι σύγχρονες «προδιαγραφές» ανάπτυξής του.
Από όλα αυτά τα στοιχεία συνάγεται ότι το φαινόμενο της υπερπροστασίας διαμορφώνει πιο συχνά μια στάση χρήσης του παιδιού παρά σχέσης με αυτό, προβληματισμός που χρήζει περαιτέρω ανάλυσης από ειδικούς επιστήμονες.
Αυτή η μικρή εισήγηση ξεκινά από τη διαφορά που έχουν δύο πολύ ωραίες Ελληνικές λέξεις: η λέξη «πρόσωπο/-α» και η λέξη «χρήματα». Το ουσιαστικό «πρόσωπο» είναι σύνθετη λέξη, παραγόμενη από την πρόθεση «προς» και το ουσιαστικό «ωψ, ωπός» που σημαίνει «όψη». Πρόσωπο, λοιπόν, σημαίνει «έχω την όψη προς κάποιον ή κάτι, είμαι έναντι, είμαι απέναντι». Γιατί στην Ελληνική γλώσσα προτιμήθηκε να ονομαστεί η ανθρώπινη παρουσία με τη λέξη «πρόσωπο»; Σήμερα αυτή η λέξη έχει παραφθαρεί νοηματικά ή έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «άτομο», που βρίσκεται στον αντίποδα της σημασίας της λέξης «πρόσωπο». Το άτομο είναι η αδιαφοροποίητη, απρόσωπη αριθμητική μονάδα ομοειδούς συνόλου (από το στερητικό α- και τη «τομή<τέμνω»), δηλαδή αυτό που δεν επιδέχεται περαιτέρω τομή. Το άτομο δεν μπορεί να καθοριστεί παρά μόνο με αριθμό (δελτίου ταυτότητας, φορολογικού μητρώου κλπ). Το πρόσωπο, όμως, είναι η πραγματικότητα που μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο αν είμαστε «έναντι», δηλαδή με την αμεσότητα της σχέσης. Κάθε άνθρωπος αποτελεί μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα που αναγνωρίζεται από αυτήν την αμεσότητα. Η λέξη «χρήματα» παράγεται από το απρόσωπο «χρή», αντιπροσωπεύοντας τα αντικείμενα της ανάγκης, της χρείας. Σε αυτό το σημείο αντιπαραβάλλεται η λέξη «πράγματα» που αντιπροσωπεύει τα πεπραγμένα ενός προσώπου, δηλαδή το αποτέλεσμα μιας προσωπικής δημιουργικής ενέργειας. Αντίθετα, τα χρήματα είναι απρόσωπα αντικείμενα χρήσης, χωρίς καμία σφραγίδα ιδιαιτερότητας. Στον σύγχρονο πολιτισμό, λοιπόν, κερδίζει συνεχώς έδαφος το πεδίο της χρήσης, με αντίστοιχο περιορισμό του πεδίου της σχέσης. Αυτό μπορεί να γίνει απόλυτα κατανοητό, εάν σκεφτούμε πώς μεγαλώνει σήμερα ένα παιδί: από την πρώτη στιγμή που θα έχει κάποια επίγνωση του εαυτού του, έχει ό,τι επιθυμεί πατώντας ένα κουμπί (φως, θερμότητα, μουσική ή εικόνα). Αυτή η αυτόματη ικανοποίηση των επιθυμιών του δημιουργεί στον ψυχισμό του μια αυτάρκεια «εγωκεντρική». Εν τούτοις, οι αντίστοιχες ενέργειες ενός παιδιού της λεγόμενης αγροτικής κοινωνίας προϋποθέτουν μια σχέση με τα υλικά (όπου σχέση σημαίνει πάντοτε κάποια παραίτηση από το «εγώ»): για να ανάψει φωτιά ή να έχει φως πρέπει να έχει μια προσωπική σχέση με τα υλικά και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητές τους. Ασυνείδητα, όσο το πεδίο της χρήσης κυριαρχεί εις βάρος των σχέσεων τόσο τα αποτελέσματα γίνονται πιο σοβαρά και επικίνδυνα για τον άνθρωπο.Ένα παιδί που δεν έχει μάθει να δημιουργεί σχέσεις και να θυσιάζει κάτι από το «εγώ» του, είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται να γίνει ένας ανέραστος άνθρωπος. Όταν φτάσει η ώρα να ερωτευτεί, δεν γνωρίζει πώς γίνεται, δεν ξέρει να κάνει σχέση, να βγει από τον εαυτό του, να θέσει κριτήρια σχέσης και όχι χρήσης. Η σχέση προϋποθέτει να βγεις από το εγώ, να θυσιάσεις κάτι από τη θέλησή σου, να δοθείς στον άλλον, ώστε να αρχίσει μια άλλου είδους γνώση, η οποία διαφοροποιεί τα άτομα από τα πρόσωπα. Αυτή η απώλεια δυναμικής των σχέσεων έχει σαν επακόλουθο την ανάπτυξη απαιτήσεων ιδιοκτησίας, ικανοποιώντας την ανάγκη κάποιου να κατέχει, να χρησιμοποιεί αποκλειστικά, να υποτάσσει. Η πραγματική σχέση με τους συνανθρώπους μας κατακτάται με την καθημερινή άσκηση και ενασχόληση, και όχι με δεοντολογικούς κανόνες ηθικής. Κανένας δεν θα μάθει να αγαπάει τον Μότσαρτ ή την ποίηση του Καβάφη επειδή πρέπει ή επειδή το επιβάλλει κάποια δεοντολογία. Σκεφθείτε, όμως, τι αναπηρία είναι να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου χωρίς να έχεις γνωρίσει και αγαπήσει τον Μότσαρτ ή τον Καβάφη! Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», δηλαδή στους ανθρώπους που είναι μεγαλόψυχοι και ελεύθεροι δεν αρμόζει η προτεραιότητα του χρήσιμου. Μεγαλόψυχος σημαίνει να ξέρεις να μοιράζεις και να μοιράζεσαι, να δίνεις και να δίνεσαι. Ελεύθερος σημαίνει να μην υποτάσσεσαι σε καμία αναγκαιότητα που επιβάλλεται από τον εγωκεντρισμό. Η σχέση κερδίζεται από τους «μεγαλόψυχους» και τους «ελεύθερους».
Το παρόν κείμενο παρουσιάστηκε από τον καθ. Χρ. Γιανναρά στην Ημερίδα «Παιδί και Υγεία» τον Νοέμβριο του 2003 στο ξενοδοχείο Αθηναΐς.
© 2003-2005 Χρήστος Γιανναράς
Ο σκοπός μας είναι να τα προετοιμάσουμε, ώστε να είναι έτοιμα να σταθούν μόνα τους στη κοινωνία. Οι γονείς δε θα μπορούν να είναι πάντα στο πλάι του παιδιού, για να το φροντίζουν, για αυτό θα πρέπει να μάθει να επιβιώνει μόνο του. Οι γονείς οφείλουν να του δώσουν τα κατάλληλα εφόδια έτσι ώστε να κατορθώσει να σταθεί αξιοπρεπώς από μόνο του στην ενήλικη ζωή του.
Όλα με μέτρο πρέπει να γίνουν όχι υπερβολές...το υπερβολικού βαθμού "παραχάιδεμα", φοβερά υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες, ή ακόμα και η κακοποίηση ή παραμέληση από τους γονείς στον αντίποδα έχουν σαν αποτέλεσμα να μεγαλώνουμε παιδιά με διαστρεβλωμένη άποψη για τον εαυτό τους
Εάν επιβραβεύεις συνεχώς το παιδί σου για το κάθε τι έστω και για το πιο μικρό και το κάνεις να αισθάνεται άλλο από αυτό που πραγματικά είναι χωρίς να του δίνεις το μέτρο...δηλαδή να είναι ταπεινό στις νίκες του, αν δεν του δείξεις την πραγματικότητα και το αφήσεις με πλάνη στο μυαλό του ότι είναι ο καλύτερος όλων τότε θα έχεις ένα νάρκισσο που χαρακτηρίζεται από μια διογκωμένη αίσθηση της σπουδαιότητας του εαυτού και μια βαθιά ανάγκη να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού. Το ίδιο συμβαίνει και όταν το κακοποιείς και το υποτιμάς ή δεν του δίνεις σημασία...
Θα πιστεύει εσφαλμένα ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και ενδιαφέρεται ελάχιστα για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Ωστόσο, πίσω από τη μάσκα της υπερβολικής αυτοπεποίθησης θα κρύβεται μια εύθραυστη αυτο-εκτίμηση, ευάλωτη στην παραμικρή αρνητική κριτική.
-θα "φουσκώνει" τα κατορθώματα ή τα ταλέντα του
-θα περιμένει διαρκώς επαίνους και εκδηλώσεις θαυμασμού
-θα πιστεύει πως είναι ξεχωριστός
-δεν θα μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματα και τη συγκίνηση των άλλων ανθρώπων
-θα περιμένει ότι οι άλλοι θα αποδέχονται πάντα τις ιδέες και τα σχέδιά του
-θα εκμεταλλεύεται τους άλλους
-θα εκδηλώνει περιφρόνηση για όσους νιώθει πως είναι κατώτεροι
-θα ζηλεύει τους άλλους
-θα πιστεύει πως οι άλλοι τον ζηλεύουν
-θα δυσκολεύεται να διατηρήσει υγιείς σχέσεις
-θα θέτει μη ρεαλιστικούς (εξωπραγματικούς) στόχους
-θα πληγώνεται εύκολα και θα βιώνει απόρριψη
-θα έχει ευάλωτη αυτο-εκτίμηση
-θα εμφανίζεται σαν σκληρός ή ασυγκίνητος
Αν και ορισμένα χαρακτηριστικά μπορεί να φαίνεται ότι σκιαγραφούν ανθρώπους με ισχυρή αυτοπεποίθηση ή αυτο-εκτίμηση, δεν είναι καθόλου ίδια περίπτωση: η διαταραχή υπερβαίνει τα όρια της υγιούς αυτοπεποίθησης και αυτο-εκτίμησης και γι'αυτό οι πάσχοντες έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους: είναι σαν να τον έχουν τοποθετήσει σε ένα βάρθρο. Στον αντίποδα των πασχόντων, οι άνθρωποι που έχουν αυτοπεποίθηση και αυτο-εκτίμηση δεν αξιολογούν τους εαυτούς τους περισσότερο από όσο εκτιμούν και αξιολογούν τους άλλους.
Είναι σίγουρο πάντως, ότι ο κάθε γονιός γνωρίζει καλά τις ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού του και μπορεί να βρει την ισορροπία μεταξύ της απαραίτητης φροντίδας και της υπερβολής. Πρέπει όμως πριν να κοιτάξει βαθειά μέσα του και να σταματήσει να κάνει την κουκουβάγια για το παραμικρό...
ΚΑΙ ΠΡΩΤΊΣΤΩΣ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ!!!
Το παιδί μας: η σχέση και η χρήση
Δημοσιεύθηκε: 18 Thursday November @ GTB Standard Time
http://www.archive.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=105
Γιανναράς Χρήστος, Καθηγητής Φιλοσοφίας Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Ορισμένοι μιλούν για ένα είδος «ιεροποίησης» της παιδικής ηλικίας, που οδηγεί σε συγκεκριμένες πρακτικές συμπεριφοράς έναντι των παιδιών. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η αγορά, η προώθηση προϊόντων που κατασκευάζονται και διοχετεύονται σε αυτήν ειδικά για τη φροντίδα του παιδιού, αποβλέποντας στο φυσικό ενδιαφέρον των γονέων για το παιδί τους.
Οι ψυχολόγοι θα μπορούσαν ίσως να δώσουν απαντήσεις στο κατά πόσο η υπερπροστασία των παιδιών μπορεί να πηγάζει από κάποια –άλυτα- προβλήματα των γονέων, πχ από μια αποτυχημένη συζυγική σχέση. Ενδεχόμενη προσωπική αποτυχία μπορεί να διοχετεύεται ως υπερπροστασία του παιδιού.
Οπωσδήποτε, τα «απωθημένα» των γονέων τους ωθούν σε μια συνεχή προσπάθεια για παροχή και εξασφάλιση αγαθών και δραστηριοτήτων στα παιδιά τους, συχνά ξεπερνώντας την ανάγκη και τη λογική. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή δεν θέλουν να στερηθεί το παιδί τους πράγματα που έλειψαν στους ίδιους, ή για να μην δημιουργηθεί στο παιδί η εντύπωση ότι δεν μπορούν να του εξασφαλίσουν όσα επιβάλλουν οι σύγχρονες «προδιαγραφές» ανάπτυξής του.
Από όλα αυτά τα στοιχεία συνάγεται ότι το φαινόμενο της υπερπροστασίας διαμορφώνει πιο συχνά μια στάση χρήσης του παιδιού παρά σχέσης με αυτό, προβληματισμός που χρήζει περαιτέρω ανάλυσης από ειδικούς επιστήμονες.
Αυτή η μικρή εισήγηση ξεκινά από τη διαφορά που έχουν δύο πολύ ωραίες Ελληνικές λέξεις: η λέξη «πρόσωπο/-α» και η λέξη «χρήματα». Το ουσιαστικό «πρόσωπο» είναι σύνθετη λέξη, παραγόμενη από την πρόθεση «προς» και το ουσιαστικό «ωψ, ωπός» που σημαίνει «όψη». Πρόσωπο, λοιπόν, σημαίνει «έχω την όψη προς κάποιον ή κάτι, είμαι έναντι, είμαι απέναντι». Γιατί στην Ελληνική γλώσσα προτιμήθηκε να ονομαστεί η ανθρώπινη παρουσία με τη λέξη «πρόσωπο»; Σήμερα αυτή η λέξη έχει παραφθαρεί νοηματικά ή έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «άτομο», που βρίσκεται στον αντίποδα της σημασίας της λέξης «πρόσωπο». Το άτομο είναι η αδιαφοροποίητη, απρόσωπη αριθμητική μονάδα ομοειδούς συνόλου (από το στερητικό α- και τη «τομή<τέμνω»), δηλαδή αυτό που δεν επιδέχεται περαιτέρω τομή. Το άτομο δεν μπορεί να καθοριστεί παρά μόνο με αριθμό (δελτίου ταυτότητας, φορολογικού μητρώου κλπ). Το πρόσωπο, όμως, είναι η πραγματικότητα που μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο αν είμαστε «έναντι», δηλαδή με την αμεσότητα της σχέσης. Κάθε άνθρωπος αποτελεί μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα που αναγνωρίζεται από αυτήν την αμεσότητα. Η λέξη «χρήματα» παράγεται από το απρόσωπο «χρή», αντιπροσωπεύοντας τα αντικείμενα της ανάγκης, της χρείας. Σε αυτό το σημείο αντιπαραβάλλεται η λέξη «πράγματα» που αντιπροσωπεύει τα πεπραγμένα ενός προσώπου, δηλαδή το αποτέλεσμα μιας προσωπικής δημιουργικής ενέργειας. Αντίθετα, τα χρήματα είναι απρόσωπα αντικείμενα χρήσης, χωρίς καμία σφραγίδα ιδιαιτερότητας. Στον σύγχρονο πολιτισμό, λοιπόν, κερδίζει συνεχώς έδαφος το πεδίο της χρήσης, με αντίστοιχο περιορισμό του πεδίου της σχέσης. Αυτό μπορεί να γίνει απόλυτα κατανοητό, εάν σκεφτούμε πώς μεγαλώνει σήμερα ένα παιδί: από την πρώτη στιγμή που θα έχει κάποια επίγνωση του εαυτού του, έχει ό,τι επιθυμεί πατώντας ένα κουμπί (φως, θερμότητα, μουσική ή εικόνα). Αυτή η αυτόματη ικανοποίηση των επιθυμιών του δημιουργεί στον ψυχισμό του μια αυτάρκεια «εγωκεντρική». Εν τούτοις, οι αντίστοιχες ενέργειες ενός παιδιού της λεγόμενης αγροτικής κοινωνίας προϋποθέτουν μια σχέση με τα υλικά (όπου σχέση σημαίνει πάντοτε κάποια παραίτηση από το «εγώ»): για να ανάψει φωτιά ή να έχει φως πρέπει να έχει μια προσωπική σχέση με τα υλικά και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητές τους. Ασυνείδητα, όσο το πεδίο της χρήσης κυριαρχεί εις βάρος των σχέσεων τόσο τα αποτελέσματα γίνονται πιο σοβαρά και επικίνδυνα για τον άνθρωπο.Ένα παιδί που δεν έχει μάθει να δημιουργεί σχέσεις και να θυσιάζει κάτι από το «εγώ» του, είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται να γίνει ένας ανέραστος άνθρωπος. Όταν φτάσει η ώρα να ερωτευτεί, δεν γνωρίζει πώς γίνεται, δεν ξέρει να κάνει σχέση, να βγει από τον εαυτό του, να θέσει κριτήρια σχέσης και όχι χρήσης. Η σχέση προϋποθέτει να βγεις από το εγώ, να θυσιάσεις κάτι από τη θέλησή σου, να δοθείς στον άλλον, ώστε να αρχίσει μια άλλου είδους γνώση, η οποία διαφοροποιεί τα άτομα από τα πρόσωπα. Αυτή η απώλεια δυναμικής των σχέσεων έχει σαν επακόλουθο την ανάπτυξη απαιτήσεων ιδιοκτησίας, ικανοποιώντας την ανάγκη κάποιου να κατέχει, να χρησιμοποιεί αποκλειστικά, να υποτάσσει. Η πραγματική σχέση με τους συνανθρώπους μας κατακτάται με την καθημερινή άσκηση και ενασχόληση, και όχι με δεοντολογικούς κανόνες ηθικής. Κανένας δεν θα μάθει να αγαπάει τον Μότσαρτ ή την ποίηση του Καβάφη επειδή πρέπει ή επειδή το επιβάλλει κάποια δεοντολογία. Σκεφθείτε, όμως, τι αναπηρία είναι να περάσεις ολόκληρη τη ζωή σου χωρίς να έχεις γνωρίσει και αγαπήσει τον Μότσαρτ ή τον Καβάφη! Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», δηλαδή στους ανθρώπους που είναι μεγαλόψυχοι και ελεύθεροι δεν αρμόζει η προτεραιότητα του χρήσιμου. Μεγαλόψυχος σημαίνει να ξέρεις να μοιράζεις και να μοιράζεσαι, να δίνεις και να δίνεσαι. Ελεύθερος σημαίνει να μην υποτάσσεσαι σε καμία αναγκαιότητα που επιβάλλεται από τον εγωκεντρισμό. Η σχέση κερδίζεται από τους «μεγαλόψυχους» και τους «ελεύθερους».
Το παρόν κείμενο παρουσιάστηκε από τον καθ. Χρ. Γιανναρά στην Ημερίδα «Παιδί και Υγεία» τον Νοέμβριο του 2003 στο ξενοδοχείο Αθηναΐς.
© 2003-2005 Χρήστος Γιανναράς
Ο σκοπός μας είναι να τα προετοιμάσουμε, ώστε να είναι έτοιμα να σταθούν μόνα τους στη κοινωνία. Οι γονείς δε θα μπορούν να είναι πάντα στο πλάι του παιδιού, για να το φροντίζουν, για αυτό θα πρέπει να μάθει να επιβιώνει μόνο του. Οι γονείς οφείλουν να του δώσουν τα κατάλληλα εφόδια έτσι ώστε να κατορθώσει να σταθεί αξιοπρεπώς από μόνο του στην ενήλικη ζωή του.
Όλα με μέτρο πρέπει να γίνουν όχι υπερβολές...το υπερβολικού βαθμού "παραχάιδεμα", φοβερά υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες, ή ακόμα και η κακοποίηση ή παραμέληση από τους γονείς στον αντίποδα έχουν σαν αποτέλεσμα να μεγαλώνουμε παιδιά με διαστρεβλωμένη άποψη για τον εαυτό τους
Εάν επιβραβεύεις συνεχώς το παιδί σου για το κάθε τι έστω και για το πιο μικρό και το κάνεις να αισθάνεται άλλο από αυτό που πραγματικά είναι χωρίς να του δίνεις το μέτρο...δηλαδή να είναι ταπεινό στις νίκες του, αν δεν του δείξεις την πραγματικότητα και το αφήσεις με πλάνη στο μυαλό του ότι είναι ο καλύτερος όλων τότε θα έχεις ένα νάρκισσο που χαρακτηρίζεται από μια διογκωμένη αίσθηση της σπουδαιότητας του εαυτού και μια βαθιά ανάγκη να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού. Το ίδιο συμβαίνει και όταν το κακοποιείς και το υποτιμάς ή δεν του δίνεις σημασία...
Θα πιστεύει εσφαλμένα ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους και ενδιαφέρεται ελάχιστα για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Ωστόσο, πίσω από τη μάσκα της υπερβολικής αυτοπεποίθησης θα κρύβεται μια εύθραυστη αυτο-εκτίμηση, ευάλωτη στην παραμικρή αρνητική κριτική.
-θα "φουσκώνει" τα κατορθώματα ή τα ταλέντα του
-θα περιμένει διαρκώς επαίνους και εκδηλώσεις θαυμασμού
-θα πιστεύει πως είναι ξεχωριστός
-δεν θα μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματα και τη συγκίνηση των άλλων ανθρώπων
-θα περιμένει ότι οι άλλοι θα αποδέχονται πάντα τις ιδέες και τα σχέδιά του
-θα εκμεταλλεύεται τους άλλους
-θα εκδηλώνει περιφρόνηση για όσους νιώθει πως είναι κατώτεροι
-θα ζηλεύει τους άλλους
-θα πιστεύει πως οι άλλοι τον ζηλεύουν
-θα δυσκολεύεται να διατηρήσει υγιείς σχέσεις
-θα θέτει μη ρεαλιστικούς (εξωπραγματικούς) στόχους
-θα πληγώνεται εύκολα και θα βιώνει απόρριψη
-θα έχει ευάλωτη αυτο-εκτίμηση
-θα εμφανίζεται σαν σκληρός ή ασυγκίνητος
Αν και ορισμένα χαρακτηριστικά μπορεί να φαίνεται ότι σκιαγραφούν ανθρώπους με ισχυρή αυτοπεποίθηση ή αυτο-εκτίμηση, δεν είναι καθόλου ίδια περίπτωση: η διαταραχή υπερβαίνει τα όρια της υγιούς αυτοπεποίθησης και αυτο-εκτίμησης και γι'αυτό οι πάσχοντες έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους: είναι σαν να τον έχουν τοποθετήσει σε ένα βάρθρο. Στον αντίποδα των πασχόντων, οι άνθρωποι που έχουν αυτοπεποίθηση και αυτο-εκτίμηση δεν αξιολογούν τους εαυτούς τους περισσότερο από όσο εκτιμούν και αξιολογούν τους άλλους.
Είναι σίγουρο πάντως, ότι ο κάθε γονιός γνωρίζει καλά τις ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού του και μπορεί να βρει την ισορροπία μεταξύ της απαραίτητης φροντίδας και της υπερβολής. Πρέπει όμως πριν να κοιτάξει βαθειά μέσα του και να σταματήσει να κάνει την κουκουβάγια για το παραμικρό...
ΚΑΙ ΠΡΩΤΊΣΤΩΣ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ!!!
Η προσευχή ενός πατέρα
Πάνω από το παιδικό μου κρεβάτι σε ένα πολύ εμφανές σημείο κρεμόταν η προσευχή του πατέρα μου...πέρναγαν τα χρόνια και το χαρτί της κιτρίνιζε, αλλά η επίδρασή της πάνω μου ήταν πάντα η ίδια...
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ
Δώσε Κύριε στο παιδί μου την δύναμη
να αναγνωρίζει τις αδυναμίες του και
τη γενναιότητα, ν' αντιστέκεται στον εαυτό
του όταν τον βλέπει φοβισμένο
Βοήθησέ το να στέκει περήφανο κι αλύγιστο
στις έντιμες αποτυχίες του, αλλά σεμνό
και ταπεινό στις νίκες του
Δώσε του Κύριε, να Σε γνωρίσει καλά
και να γνωρίσει και τον εαυτό του, πράγμα
που αποτελεί το θεμέλιο λίθο των γνώσεών μας
Οδήγησέ το, ΣΕ παρακαλώ, όχι στο δρόμο
της ευκολίας και των ανέσεων, αλλά
στο ανηφορικό μονοπάτι των
δυσκολιών και των αγώνων
Εκεί, δίδαξέ το να στέκει όρθιο
στις στιγμές δοκιμασίας και μάθε το
να είναι συμπαθής
σε όσους αποτυγχάνουν
Χάρισε Κύριε στο παιδί μου
καθαρή καρδιά και ευγενικά ιδανικά
Δώσε του τη δύναμη να κυβερνάει
τον εαυτό του, προτού ζητήσει να κυβερνήσει
τους άλλους
Να ξέρει να γελάει χαρούμενα, μα να μην
ξεχνάει και να κλαίει
Βοήθησε το να προχωρεί στο μέλλον
δίχως να λησμονεί το παρελθόν
Δώσε του Κύριε, την ταπείνωση,
ώστε να θυμάται πάντοτε την απλότητα
του αληθινού μεγαλείου, την αξία της αληθινής δύναμης
ΤΟΤΕ κι εγώ ο πατέρας του, θα τολμώ να ψιθυρίσω: ΔΕΝ ΈΖΗΣΑ ΜΑΤΑΙΑ!!!!
ΕΨΑΧΝΑ ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ "ΚΥΡΙΟ" ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!!
Τελικά δεν ήταν κύριος...ήταν κυρία και την λέγαν ΖΩΗ!!!
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ
Δώσε Κύριε στο παιδί μου την δύναμη
να αναγνωρίζει τις αδυναμίες του και
τη γενναιότητα, ν' αντιστέκεται στον εαυτό
του όταν τον βλέπει φοβισμένο
Βοήθησέ το να στέκει περήφανο κι αλύγιστο
στις έντιμες αποτυχίες του, αλλά σεμνό
και ταπεινό στις νίκες του
Δώσε του Κύριε, να Σε γνωρίσει καλά
και να γνωρίσει και τον εαυτό του, πράγμα
που αποτελεί το θεμέλιο λίθο των γνώσεών μας
Οδήγησέ το, ΣΕ παρακαλώ, όχι στο δρόμο
της ευκολίας και των ανέσεων, αλλά
στο ανηφορικό μονοπάτι των
δυσκολιών και των αγώνων
Εκεί, δίδαξέ το να στέκει όρθιο
στις στιγμές δοκιμασίας και μάθε το
να είναι συμπαθής
σε όσους αποτυγχάνουν
Χάρισε Κύριε στο παιδί μου
καθαρή καρδιά και ευγενικά ιδανικά
Δώσε του τη δύναμη να κυβερνάει
τον εαυτό του, προτού ζητήσει να κυβερνήσει
τους άλλους
Να ξέρει να γελάει χαρούμενα, μα να μην
ξεχνάει και να κλαίει
Βοήθησε το να προχωρεί στο μέλλον
δίχως να λησμονεί το παρελθόν
Δώσε του Κύριε, την ταπείνωση,
ώστε να θυμάται πάντοτε την απλότητα
του αληθινού μεγαλείου, την αξία της αληθινής δύναμης
ΤΟΤΕ κι εγώ ο πατέρας του, θα τολμώ να ψιθυρίσω: ΔΕΝ ΈΖΗΣΑ ΜΑΤΑΙΑ!!!!
ΕΨΑΧΝΑ ΠΑΝΤΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ "ΚΥΡΙΟ" ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΘΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!!
Τελικά δεν ήταν κύριος...ήταν κυρία και την λέγαν ΖΩΗ!!!
Πέρι και Κάσσω
Ο παππούς μου ο Περικλής ήταν στο Ελλάς και η Γιαγιά μου η Κασσιανή ανέβαζε με τα γαϊδούρια επάνω τα τρόφιμα των στρατιωτών. Είχε και σφαίρα στο πόδι η γιαγιά ήταν ΕΑΜΙΤΙΣΣΑ...(ίσως κι εγώ να επηρεάστηκα από αυτούς και σε νεαρά ηλικία έτρεχα στις πορείες και στα γεγονότα).
Ο έρωτάς τους πιάστηκε απ τα μάτια!!!! Δηλαδή για να ακριβολογούμε μέσα απ τα κιάλια.. Με αυτά την είδε ο Περικλής την γοργόνα, η οποία με νωχελικές κινήσεις κλώτσαγε ένα μουλαρωμένο γαιδούρι! Τότε ο Πέρι αναφώνησε...
-ΑΥΤΗ ΘΑ ΠΑΡΩ!!!
Έφεραν 4 παιδιά στον κόσμο και ποτέ δεν ακούστηκε από τον Πέρι καμία βρωμοκούβεντα. Μόνο το άι σιχτίρ κηφήνα!
-Ε? Η Κάσσω?
Δεν υπήρχε μεγαλύτερο βρωμόστομα! Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά στιχάκια που μας μάθαινε...
* Νά χε καεί ο πλάτανος να του πεφταν τα αρ...
* και το Μουν...το Μουν...έλι έπεσε μες το βαρέλι κλπ κλπ κλπ
Αξέχαστες εποχές!!!!
Το σπίτι τους ήταν πολύ παλιό, είχε και εξωτερική τουαλέτα με αιρκοντίσιον, αλλά και εξωτερική κουζίνα.Μέσα στη κουζινίτσα υπήρχαν εκείνα τα απίθανα κρεμασμένα μπακίρια και η χόβολη για τον καφέ. Το πρωί νιβόμασταν σε μια τσίγκινη κρεμασμένη βρύση που την γέμιζαν από πάνω. Δίπλα της ήταν κρεμασμένο το αυτοσχέδιο ραφάκι με το καθρεφτάκι και τα ξυριστικά του Πέρι. Α! είχε και Μυρτώ κολόνια.
Είχε διαφορετική μυρωδιά αυτό το σπίτι τα καλοκαίρια! Μαζευόμασταν όλα τα εγγόνια και παίζαμε όλη τη μέρα. Το μεσημέρι μας μάζευε η γιαγιά στο εξωτερικό (όπως καταλάβατε όλα εξωτερικά ήταν) καμαράκι και μας μοίραζε τις χτένες.
-Ποιες χτένες? Αυτές που θα την χτενίζαμε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Μετά ήμασταν ελεύθερα να κάνουμε ότι θέλουμε.
Το απόγευμα μετά το μπάνιο στη θάλασσα, παίρναμε σειρά για να κάνουμε ντουζ έξω στην αυλή. Ένα απίθανο αυτοσχέδιο σύστημα του Πέρι, είχε ζεστό νερό αποθηκευμένο σε ένα ασκί, το οποίο προηγουμένως είχε αφεθεί για πολλές ώρες στον ήλιο. Το νερό περνούσε από το λάστιχο και κατέληγε σε ένα πλαστικό μπουκάλι κοκα κόλα τρυπημένο στον πάτο του, για να μοιάζει με ντουζιέρα.
Το βράδυ κοιμόμασταν όλα τα εγγόνια μαζί, στο σιδερένιο κρεββάτι που ήταν στην αυλή. Είχε και κουνουπιέρα που σαν πέπλο μας αγκάλιαζε και μας έδινε μια αίσθηση ασφάλειας. Εκεί πρώτη φορά διαβάσαμε τα Ταρατατά και τα Μπλέικ, τα οποία κρύβαμε προσεκτικά κάτω από το στρώμα.
-Απίστευτο ε? Τι να κάνω η γυναίκα, τρία αγόρια ήτανε!
Τα χρόνια περνούσαν και το σπίτι του παππού άλλαζε, μετά μετακόμισαν και το καινούργιο σπίτι τους ήταν μεζονέτα και δεν μας έλκυε το ίδιο. Άσε που κι εμείς είχαμε αρχίσει τα σχολεία και το παιγνίδι τέλος. Όμως μπορεί να μην ήταν το ίδιο σπίτι, αλλά τα γεμιστά της γιαγιάς ήταν πάντα το ίδιο νόστιμα.
Αργότερα το ζευγαράκι μας έκανε πολλά ταξίδια Αμερική! Είχαν το ένα τους παιδί εκεί. Σε μερικά από αυτά, μας πήραν κι εμάς! Η Κάσσω φόραγε τζιν και τ-σερτ (αλ ντέι) και είχε κομμένα κοντά τα μαλλιά αλλά όχι βαμμένα. Τα άφηνε άσπρα. Ο Πέρι ήταν πάντα του "λούσου". Κουστουμάκι, καλογυαλισμένα παπούτσια, λευκό πουκάμισο και καπαρντίνα. Σαν να είχε βγεί από καμιά μαφιόζικη ταινία ήταν. Αλλά ήταν πάντα πολύ καθαρός και πολύ όμορφος. Άρχοντας και στους τρόπους και στο φαίνεσθαι.
Κάποτε γέρασαν πολύ, αλλά ΑΚΟΜΑ είχαν ΠΛΑΚΑ! Κάποιο κακό ξωτικό πήρε την μιλιά της Κάσσως, μετά από ένα εγκεφαλικό προς γνώσιν και συμμόρφωσή της, για την πολυλογία που είχε.
-Όχι ! Έλεγε κουβέντες. Ναι τρεις. (Το βρωμόστομα βρωμόστομα).
* άι στο διάολο,
* άι γαμήσου και
* να πάρτα!
Ο Πέρι απέκτησε επιλεκτική ακοή! πχ. Του είπα μια μέρα Παππού ήρθε ο λογαριασμός απ' το τηλέφωνο...πήγε σιγά σιγά σήκωσε το ακουστικό και είπε....
-Ναι ποιος είναι?
Στον πρώτο μου έρωτα με συνάντησε έξω από το σπίτι το βράδυ που έκλαιγα και κάθισε κοντά μου. Δεν μιλούσε.... μόνο όταν πέρασε κάμποση ώρα μου λέει ....
-ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ Ε?
Ε αυτό ήταν! ξεράθηκα στο γέλιο ...ήταν μεσάνυχτα!!!
Η Κάσσω με πήρε κάποια στιγμή τηλέφωνο όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, μετά το εγκεφαλικό
-απίθανο ε? (δεν μιλούσε).
ήθελε να με ακούσει ...το τι άι στο διάολο και άι γαμήσου έφαγε ο τηλεφωνητής δεν λέγεται...
Πάντα κάναμε τραπέζια και συγκεντρωνόμασταν όλο το σόι. Με αποτέλεσμα τα εγγόνια ακόμη και τώρα είμαστε πολύ δεμένα μαζί! Σαν αδέρφια.Δεν ήταν φυσικά μόνο αυτοί οι δύο που μας είχαν αγκαλιάσει αλλά ήταν όλες οι θείες. Πολύ αγάπη εισπράξαμε μικρακια. Ήμασταν πολύ τυχερά. Και πως να ήταν αυτή η οικογένεια δεμένη και ευτυχισμένη, όταν οι κορυφές της οικογένειας ήταν ακόμα ερωτευμένοι?
Ένας έρωτας που κράτησε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Πιασμένοι χεράκι χεράκι να κάνουν βόλτα στην κυανή ακτή, και όταν η γιαγιά έπαθε το περιβόητο εγκεφαλικό εκείνος την έβγαζε βόλτα της κρατούσε παρέα. Μέχρι και πριν πεθάνει την έλεγε αγάπη του!
Η Κάσσω έφυγε πρώτη, αφού επισκέφτηκε καμιά 10ρια φορές ακόμη την Αμερική. Ο Πέρι ήταν στο γάμο μου. Ήμουν το πρώτο του εγγόνι που παντρεύτηκε.
Μόλις με είχαν γεμίσει πατσουλιά και ήμουνα μια κούκλα έρχεται ο Πέρι να με φιλήσει.
Ε! αυτό ήτανε πάτησα κάτι κλάματα...πάει το ρίμελ πάει η μάσκαρα πάνε όλα.
Μετά ο κάμεραμαν που είχαμε προσλάβει για το βίντεο του γάμου, του έχωσε ένα μαρκούτσι (μικρόφωνο) στη μάπα και τον ρώτησε τι ευχή έχει να κάνει. Ο καημένος ο Πέρι βαριά άρρωστος πια αφού του 'χε δεθεί η κοιλιά κόμπος από την πείνα... και δεν ένιωθε και καλά αντί να πεί
Η ΩΡΑ Η ΚΑΛΗ είπε ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ!
Μετά από λίγες μέρες έφυγε και ο Πέρι. Και δεν πρόλαβε να δει το δίγγονο αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα πια.
Το φέρετρο το κρατούσαμε και τα εγγόνια με μεγάλη τιμή! Μετά το πολύ κλάμα... γελάσαμε πολύ στο καφενείο θυμόμενοι όλα αυτά και πάρα πολλά παραπάνω!
Για τον Πέρι και την Κάσσω!!!
Ο έρωτάς τους πιάστηκε απ τα μάτια!!!! Δηλαδή για να ακριβολογούμε μέσα απ τα κιάλια.. Με αυτά την είδε ο Περικλής την γοργόνα, η οποία με νωχελικές κινήσεις κλώτσαγε ένα μουλαρωμένο γαιδούρι! Τότε ο Πέρι αναφώνησε...
-ΑΥΤΗ ΘΑ ΠΑΡΩ!!!
Έφεραν 4 παιδιά στον κόσμο και ποτέ δεν ακούστηκε από τον Πέρι καμία βρωμοκούβεντα. Μόνο το άι σιχτίρ κηφήνα!
-Ε? Η Κάσσω?
Δεν υπήρχε μεγαλύτερο βρωμόστομα! Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά στιχάκια που μας μάθαινε...
* Νά χε καεί ο πλάτανος να του πεφταν τα αρ...
* και το Μουν...το Μουν...έλι έπεσε μες το βαρέλι κλπ κλπ κλπ
Αξέχαστες εποχές!!!!
Το σπίτι τους ήταν πολύ παλιό, είχε και εξωτερική τουαλέτα με αιρκοντίσιον, αλλά και εξωτερική κουζίνα.Μέσα στη κουζινίτσα υπήρχαν εκείνα τα απίθανα κρεμασμένα μπακίρια και η χόβολη για τον καφέ. Το πρωί νιβόμασταν σε μια τσίγκινη κρεμασμένη βρύση που την γέμιζαν από πάνω. Δίπλα της ήταν κρεμασμένο το αυτοσχέδιο ραφάκι με το καθρεφτάκι και τα ξυριστικά του Πέρι. Α! είχε και Μυρτώ κολόνια.
Είχε διαφορετική μυρωδιά αυτό το σπίτι τα καλοκαίρια! Μαζευόμασταν όλα τα εγγόνια και παίζαμε όλη τη μέρα. Το μεσημέρι μας μάζευε η γιαγιά στο εξωτερικό (όπως καταλάβατε όλα εξωτερικά ήταν) καμαράκι και μας μοίραζε τις χτένες.
-Ποιες χτένες? Αυτές που θα την χτενίζαμε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Μετά ήμασταν ελεύθερα να κάνουμε ότι θέλουμε.
Το απόγευμα μετά το μπάνιο στη θάλασσα, παίρναμε σειρά για να κάνουμε ντουζ έξω στην αυλή. Ένα απίθανο αυτοσχέδιο σύστημα του Πέρι, είχε ζεστό νερό αποθηκευμένο σε ένα ασκί, το οποίο προηγουμένως είχε αφεθεί για πολλές ώρες στον ήλιο. Το νερό περνούσε από το λάστιχο και κατέληγε σε ένα πλαστικό μπουκάλι κοκα κόλα τρυπημένο στον πάτο του, για να μοιάζει με ντουζιέρα.
Το βράδυ κοιμόμασταν όλα τα εγγόνια μαζί, στο σιδερένιο κρεββάτι που ήταν στην αυλή. Είχε και κουνουπιέρα που σαν πέπλο μας αγκάλιαζε και μας έδινε μια αίσθηση ασφάλειας. Εκεί πρώτη φορά διαβάσαμε τα Ταρατατά και τα Μπλέικ, τα οποία κρύβαμε προσεκτικά κάτω από το στρώμα.
-Απίστευτο ε? Τι να κάνω η γυναίκα, τρία αγόρια ήτανε!
Τα χρόνια περνούσαν και το σπίτι του παππού άλλαζε, μετά μετακόμισαν και το καινούργιο σπίτι τους ήταν μεζονέτα και δεν μας έλκυε το ίδιο. Άσε που κι εμείς είχαμε αρχίσει τα σχολεία και το παιγνίδι τέλος. Όμως μπορεί να μην ήταν το ίδιο σπίτι, αλλά τα γεμιστά της γιαγιάς ήταν πάντα το ίδιο νόστιμα.
Αργότερα το ζευγαράκι μας έκανε πολλά ταξίδια Αμερική! Είχαν το ένα τους παιδί εκεί. Σε μερικά από αυτά, μας πήραν κι εμάς! Η Κάσσω φόραγε τζιν και τ-σερτ (αλ ντέι) και είχε κομμένα κοντά τα μαλλιά αλλά όχι βαμμένα. Τα άφηνε άσπρα. Ο Πέρι ήταν πάντα του "λούσου". Κουστουμάκι, καλογυαλισμένα παπούτσια, λευκό πουκάμισο και καπαρντίνα. Σαν να είχε βγεί από καμιά μαφιόζικη ταινία ήταν. Αλλά ήταν πάντα πολύ καθαρός και πολύ όμορφος. Άρχοντας και στους τρόπους και στο φαίνεσθαι.
Κάποτε γέρασαν πολύ, αλλά ΑΚΟΜΑ είχαν ΠΛΑΚΑ! Κάποιο κακό ξωτικό πήρε την μιλιά της Κάσσως, μετά από ένα εγκεφαλικό προς γνώσιν και συμμόρφωσή της, για την πολυλογία που είχε.
-Όχι ! Έλεγε κουβέντες. Ναι τρεις. (Το βρωμόστομα βρωμόστομα).
* άι στο διάολο,
* άι γαμήσου και
* να πάρτα!
Ο Πέρι απέκτησε επιλεκτική ακοή! πχ. Του είπα μια μέρα Παππού ήρθε ο λογαριασμός απ' το τηλέφωνο...πήγε σιγά σιγά σήκωσε το ακουστικό και είπε....
-Ναι ποιος είναι?
Στον πρώτο μου έρωτα με συνάντησε έξω από το σπίτι το βράδυ που έκλαιγα και κάθισε κοντά μου. Δεν μιλούσε.... μόνο όταν πέρασε κάμποση ώρα μου λέει ....
-ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ Ε?
Ε αυτό ήταν! ξεράθηκα στο γέλιο ...ήταν μεσάνυχτα!!!
Η Κάσσω με πήρε κάποια στιγμή τηλέφωνο όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, μετά το εγκεφαλικό
-απίθανο ε? (δεν μιλούσε).
ήθελε να με ακούσει ...το τι άι στο διάολο και άι γαμήσου έφαγε ο τηλεφωνητής δεν λέγεται...
Πάντα κάναμε τραπέζια και συγκεντρωνόμασταν όλο το σόι. Με αποτέλεσμα τα εγγόνια ακόμη και τώρα είμαστε πολύ δεμένα μαζί! Σαν αδέρφια.Δεν ήταν φυσικά μόνο αυτοί οι δύο που μας είχαν αγκαλιάσει αλλά ήταν όλες οι θείες. Πολύ αγάπη εισπράξαμε μικρακια. Ήμασταν πολύ τυχερά. Και πως να ήταν αυτή η οικογένεια δεμένη και ευτυχισμένη, όταν οι κορυφές της οικογένειας ήταν ακόμα ερωτευμένοι?
Ένας έρωτας που κράτησε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Πιασμένοι χεράκι χεράκι να κάνουν βόλτα στην κυανή ακτή, και όταν η γιαγιά έπαθε το περιβόητο εγκεφαλικό εκείνος την έβγαζε βόλτα της κρατούσε παρέα. Μέχρι και πριν πεθάνει την έλεγε αγάπη του!
Η Κάσσω έφυγε πρώτη, αφού επισκέφτηκε καμιά 10ρια φορές ακόμη την Αμερική. Ο Πέρι ήταν στο γάμο μου. Ήμουν το πρώτο του εγγόνι που παντρεύτηκε.
Μόλις με είχαν γεμίσει πατσουλιά και ήμουνα μια κούκλα έρχεται ο Πέρι να με φιλήσει.
Ε! αυτό ήτανε πάτησα κάτι κλάματα...πάει το ρίμελ πάει η μάσκαρα πάνε όλα.
Μετά ο κάμεραμαν που είχαμε προσλάβει για το βίντεο του γάμου, του έχωσε ένα μαρκούτσι (μικρόφωνο) στη μάπα και τον ρώτησε τι ευχή έχει να κάνει. Ο καημένος ο Πέρι βαριά άρρωστος πια αφού του 'χε δεθεί η κοιλιά κόμπος από την πείνα... και δεν ένιωθε και καλά αντί να πεί
Η ΩΡΑ Η ΚΑΛΗ είπε ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ!
Μετά από λίγες μέρες έφυγε και ο Πέρι. Και δεν πρόλαβε να δει το δίγγονο αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα πια.
Το φέρετρο το κρατούσαμε και τα εγγόνια με μεγάλη τιμή! Μετά το πολύ κλάμα... γελάσαμε πολύ στο καφενείο θυμόμενοι όλα αυτά και πάρα πολλά παραπάνω!
Για τον Πέρι και την Κάσσω!!!
Ανατολή!
Κάπου μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εικόνα με το ονειρικό μου μέρος. Νιώθω το σώμα μου να σκιρτά στη θύμησή του, σαν να πρόκειται για ερωμένο κι όμως είναι απλά ένα μέρος.
Με έλκει τόσο πολύ ο ήλιος του, όπως η πεταλούδα έλκεται από την λάμπα του κήπου μου. Σχεδόν μυρίζω τα αρώματα των δρόμων του..ξανασυναντώ τα βλέμματα των ευτυχισμένων περαστικών, η θύμησή του είναι τόσο κοντινή σαν να πέρασα μια νύχτα έρωτα και ξύπνησα ξανά στην αγκαλιά του εραστή μου. Ακούω τα κύματα στα εξωτικά του ακρογιάλια να συντονίζονται με τους παλμούς της καρδιάς μου που τόσο το ποθεί.
Τα χρώματα ταιριάζουν με τα χρώματα της ψυχής μου...η έρημος απέραντη, σιωπηλή, επικίνδυνη...κάποιος με ρώτησε γιατί ? Δεν ξέρω!
Υπάρχουν άνθρωποι που απαρνήθηκαν
τα πάντα στην δική τους χώρα, δουλειά , οικογένεια, φίλους και μετοίκησαν στο μέρος που ερωτεύθηκαν. Πόσο εφικτό μπορεί να είναι όταν έχεις οικογένεια όμως? Πόσα μπορείς να προσφέρεις και πόσα να στερήσεις από τα παιδιά σου. Πολλά ερωτήματα. Μαζί με αυτά και η αβεβαιότητα της ξενιτιάς
Ζυγιάζω τα προβλήματα με την ανάγκη και πάλι σαν τυφλή από έρωτα ζητώ να τρέξω στο μέρος των ονείρων μου.
Έχω αποφασίσει πως δεν τελείωσε η προσπάθειά μου. Θα γυρίσω...μπορεί να μου πάρει λίγο χρόνο μέχρι να οργανωθώ ξανά, αλλά θα κυνηγήσω τον παράδεισό μου.
Με έλκει τόσο πολύ ο ήλιος του, όπως η πεταλούδα έλκεται από την λάμπα του κήπου μου. Σχεδόν μυρίζω τα αρώματα των δρόμων του..ξανασυναντώ τα βλέμματα των ευτυχισμένων περαστικών, η θύμησή του είναι τόσο κοντινή σαν να πέρασα μια νύχτα έρωτα και ξύπνησα ξανά στην αγκαλιά του εραστή μου. Ακούω τα κύματα στα εξωτικά του ακρογιάλια να συντονίζονται με τους παλμούς της καρδιάς μου που τόσο το ποθεί.
Τα χρώματα ταιριάζουν με τα χρώματα της ψυχής μου...η έρημος απέραντη, σιωπηλή, επικίνδυνη...κάποιος με ρώτησε γιατί ? Δεν ξέρω!
Υπάρχουν άνθρωποι που απαρνήθηκαν
τα πάντα στην δική τους χώρα, δουλειά , οικογένεια, φίλους και μετοίκησαν στο μέρος που ερωτεύθηκαν. Πόσο εφικτό μπορεί να είναι όταν έχεις οικογένεια όμως? Πόσα μπορείς να προσφέρεις και πόσα να στερήσεις από τα παιδιά σου. Πολλά ερωτήματα. Μαζί με αυτά και η αβεβαιότητα της ξενιτιάς
Ζυγιάζω τα προβλήματα με την ανάγκη και πάλι σαν τυφλή από έρωτα ζητώ να τρέξω στο μέρος των ονείρων μου.
Έχω αποφασίσει πως δεν τελείωσε η προσπάθειά μου. Θα γυρίσω...μπορεί να μου πάρει λίγο χρόνο μέχρι να οργανωθώ ξανά, αλλά θα κυνηγήσω τον παράδεισό μου.
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
ΦΙΛΟΙ
Η Ά. είχε σπουδάσει χημικός, και προσπαθούσε να βγάλει και άλλη μία σχολή. Εκείνη της συντήρησης των αρχαιοτήτων. Όποιο εργαστήριο κι αν είχε το κάναμε μαζί. Είχε πλάκα. Εγώ τότε δούλευα πρωί απόγευμα σε ένα γραφείο γραμματέας. όμως είτε μεσημέρι είτε βράδυ θα πήγαινα να της κάνω βιολογία μιας και την είχα φρέσκια από το Λύκειο. Το μοναδικό 10άρι έπιασε και ήμουν τόσο περήφανη για εκείνη. Σε κάποια αδύναμη στιγμή μου που παραλίγο να πεθάνω από αιμορραγία εκείνη με πήγε νοσοκομείο παρόλο που το μισό μου σόι βρισκόταν στην ίδια πόλη. Είχαμε τόσα να πούμε κάθε φορά να συζητήσουμε με ένα ποτήρι κρασί, να αναλύσουμε. Η Ά. είναι τώρα σε κάποιο υπουργείο, τηλεφωνιόμαστε τακτικά, μα δεν καταφέρνουμε να βρεθούμε ποτέ. Περάσαμε με ταξίδια και συνεργασία τέτοια, σχεδόν 10 χρόνια μαζί. Δεν την ξεχνώ την εκτιμώ και την αγαπάω το ίδιο.
Ο Γ. σύντροφος της Ά. για πολύ καιρό, ήταν εξίσου αξιαγάπητος κι εκείνος, με τα ίδια ενδιαφέροντα με μας. Είχε τελειώσει κάτι σαν κοινωνικός λειτουργός. Ωστόσο τον κέρδισε η φωτογραφία και μετά η κάμερα. Σήμερα είναι σε κάποιο μεγάλο κανάλι κάμεραμαν, παντρεύτηκε και έχει ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Θυμάμαι που μόλις έκλεινε ο μήνας δεν με ξεχνούσε ποτέ. Να σου πω ....με έλεγε από το τηλέφωνο. έχεις λεφτά ? Έχω Γ. μη σε απασχολεί. Καλά έλεγε και σε λίγο τσουπ έξω από το σπίτι και με έδινε καμιά 20ρια ευρώ σημερινά λέγοντας σσσσσσσσσ πάρ' τα τώρα και μετά μου τα δίνεις. Για να μην τον κακοκαρδίσω τα έπαιρνα τα έβαζα σε μια μεριά και μετά του τα έδινα. Αυτό το νόμισμα πρέπει να είχε ανταλλαγεί μεταξύ μας πάνω από 100 φορές. Στον γάμο μου είχε 1 εβδομάδα που είχε πεθάνει ο πατέρας του κι όμως δεν δέχτηκε να μην έρθει να μου τραβήξει το βίντεο, όσο κι αν επέμενα. Ήρθε με μούσι και μαύρα καθώς έθιμο το απαιτούσε και αφού τράβηξε το βίντεο έφυγε πάλι 300 χιλιόμετρα για Αθήνα χωρίς να φάει τίποτα, όσο κι αν επιμέναμε. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ όσο ζώ. Επικοινωνώ και με εκείνον τακτικά αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να βρεθούμε. Εύχομαι να περνάει καλά και εκείνος και η οικογένειά του, χωρίς να τους ξέρω γιατί στον γάμο του δυστυχώς έλειπα στο εξωτερικό, τους αγαπώ το ίδιο.
Ο Ν. είναι ένας εξαίρετος σολίστας στην Αμερική και εδώ, αλλά και άνθρωπος. Ελληνοαμερικανός ήρθε τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα να κάνει καριέρα. Στις αρχές της διαδρομής του στην χώρα μας είχα την τύχη να τον έχω φίλο μου. Μαζί περάσαμε πάρα πολλά... εμπόδια και αντιξοότητες στη δουλειά του, γραφειοκρατικά και μια πάρα πολύ μεγάλη ασθένεια δική του. Ήμουν δίπλα του παντού, γιατί ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος και ήταν μόνος του. Δεν είχε κανένα συγγενή να υπογράφει τις εγχειρίσεις. Κι όμως το ξεπεράσαμε και ο Ν. είναι τώρα ένας άξιος καταπληκτικός σολίστας στην Αθήνα και με την κοπέλα του ευτυχισμένος πολύ. Ελπίζω κάποια στιγμή να αποφασίσουν να γίνουν και γονείς μιας και πιστεύω πως θα γίνουν από τους καλύτερους. Επικοινωνώ και με εκείνον συχνά και μέσω ίντερνετ και τηλεφωνικώς, αλλά δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να ξαναβρεθούμε.
Επίσης η Μ. Εκείνη ευτυχώς είναι δίπλα μου στην ίδια πόλη. Μαζί από μικρές και αχώριστες με όλα τα μυστικά και τις βλακείες μας. Βρέθηκα σε όλη την πορεία της μέχρι να παντρευτεί και να ανοίξει κι εκείνη το δικό της σπίτι μαζί σε κάθε οικογενειακή της η μή δυσκολία. Ποτέ δεν βρεθήκαμε σε αντιπαράθεση είχε την συναισθηματική νοημοσύνη που έχω κι εγώ. Η Μ. είναι η φωνή της αισιοδοξίας. Ότι κι αν έχει περάσει είτε μαζί μου είτε μόνη της, πάντα ήταν αισιόδοξη και την θαυμάζω για αυτό. Ακόμη και τώρα παντρεμένες, έχουμε καταφέρει να βρούμε ισορροπία και να φέρουμε και τις οικογένειές μας κοντά. Την αγαπώ και λατρεύω τις συζητήσεις μας που δεν έχουν να κάνουν με κουτσομπολιά και βλακείες.
Η Ε. αχ η Ε., είναι ένας άνθρωπος που γελάω με ότι πει, ότι κι αν κάνει. Δεν με έχει πικράνει ποτέ, αλλά ακόμη κι αν το έκανε πιστεύω πως είναι ίσως από τους μετρημένους ανθρώπους στα δάχτυλα που έχω, τους οποίους τους συγχωρώ χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ξέρουν το κουμπί μου βρε αδερφέ. Μαζί 15 χρονών στο ίδιο θρανίο μοιραστήκαμε όνειρα, δημιουργήσαμε μαζί, και μείναμε έτσι παιδιά πάντα. Ακόμη και τώρα μετά από 20 χρόνια η και παραπάνω που έχουμε να ιδωθούμε οφείλω να πω πως εχει παραμείνει το ίδιο παιδί. Την εκτιμώ πολύ και μιλάμε τηλεφωνικώς πολύ μαζί. Βρεθήκαμε πάλι πέρσι καλοκαίρι σε διακοπές και μπορώ να πω πως κατάλαβα γιατι το Κιλκίς μου έχει μείνει αξέχαστο. Της εύχομαι μιας και είμαστε και οι δύο σε ενδιαφέρουσα, και οι δυο μας έχουμε αγοράκια, να ελευθερωθούμε με το καλό και οι επόμενες διακοπές μας να είναι και η έναρξη μιας φιλίας των παιδιών μας.
Πριν σχεδόν ένα χρόνο βρέθηκα σε μια ξένη χώρα μόνη έψαξα μόνη μου για Έλληνες εκεί και η ανταπόκριση ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη. Όμως ανάμεσα στους πολλούς μια φίλη ξεχώρησε η Φ. Μιλάμε καθημερινά είναι εκείνη εκεί για μένα κι εγώ για εκείνη σε κάθε δυσκολία. Και δεν έχει σημασία αν την Φ. δεν την έχω δει παρά μόνο μία φορά από κοντά.
Μερικά πράγματα δεν τα υποχρεώνεις να γίνουν. Γίνονται αυθόρμητα και χωρίς βία χωρίς υποχρεώσεις και κοινωνικές και συναισθηματικές. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν δίπλα μας βρισκόμαστε καθημερινά και έχουν πάντα το δικαίωμα να είναι φίλοι μας, αλλά δεν τα καταφέραμε για τον Α ή Β λόγο. Όσο περνάει ο καιρός σκληραίνει ο ανθρωπος. Και όσο πιο πολύ πληγώνεται κλείνεται και δεν αγαπάει πια το ίδιο αυθόρμητα. Όσο μεγαλώνουμε σφίγγει η καρδιά μας........σφίξε τη γροθιά σου όσο πιο δυνατά μπορείς......μετά νιώσε όταν ανοίγεις την παλάμη σου τις μουδιασμένες κινήσεις .....έτσι αντιδρά και μια καρδιά όταν έχει σφίξει πια.
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Εκδρομή με το νηπιαγωγείο...
Θα γράψω έκθεση... όπως όταν ήμουν στην έκτη και στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Οι τίτλοι αυτών των πρώτων μας περιγραφικών εκθέσεων ήταν κάπως έτσι.... μια βόλτα στο δάσος ή πως πέρασα τα Χριστούγεννα....Είναι μια καλή αρχή, σκέφτηκα, μιας και έχω σκουριάσει πολύ στο γράψιμο κειμένων, γιατί το άλλο το "γράψιμο" το εξασκώ καθημερινά...Πως πέρασα λοιπόν στην εκδρομή του Νηπιαγωγείου. (Φυσικά δεν είμαι εγώ η μαθήτρια του νηπιαγωγείου αλλά ο γιόκας μου).
Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα η χθεσινή και αν και άρχισε με αϋπνία από την αγωνία όλο το βράδυ, γιατί ανεξάρτητα από τα χρόνια μου ακόμα νιώθω την ίδια υπερδιέγερση κάθε φορά που είναι να πάω εκδρομή, εξελίχθηκε εν τέλει σε μια υπέροχη μέρα όλο γέλια και χαρές, μια μέρα που με έφερε ακόμα πιο κοντά με τον γιο μου. Είναι υπέροχο να παρακολουθείς τα μικρά ανθρωπάκια να ανακαλύπτουν συνεχώς τον κόσμο γεμάτα απορία και ζήλο. Πραγματικά ζήλεψα την δουλειά των νηπιαγωγών που με τόσο όρεξη ασχολούνται με τα πιτσιρίκια των 4-5 ακόμα και 6 χρονών.
Καμιά φορά χρειάζεται να βγάζεις όλες τις σκέψεις από το μυαλό σου και να αρχίζεις να λειτουργείς κι εσύ σαν 4χρονο για να διώξεις όλο το στρες και το άγχος σου, για το πως θα επιβιώσεις. Δυστυχώς, μπόρεσα να το κάνω παρά μόνο για λίγες ώρες, αλλά ήταν αρκετές για να ξεκουράσω το μυαλό μου, για μια διετία μπορώ να πω και δεν υπερβάλλω. Βέβαια αυτό το καταπληκτικό πισωγύρισμα δεν κρατάει πολύ, γιατί μπαίνουν διάφορα γονεϊκά άγχη, του στυλ μαθαίνει αρκετά το παιδί μου, γιατί το άλλο νηπιαγωγείο έχει καλύτερους νηπιαγωγούς, τα παιδιά εκεί είναι πιο προχωρημένα, μήπως πρέπει να αλλάξουμε σχολείο κλπ κλπ κλπ.
Γυρίζοντας σπίτι...και έχοντας και την παιδική χαρά και το άκρατο γονεϊκό στρες στο μυαλό μου, αποφάσισα να ηρεμήσω και να χαρίσω στον εαυτό μου ένα χώρο που να μπορώ να είμαι και τα δύο. Έτσι δημιουργήθηκε η Σειρήνα...
Ελπίζω να είμαι συνεπής!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)