Κάπου μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εικόνα με το ονειρικό μου μέρος. Νιώθω το σώμα μου να σκιρτά στη θύμησή του, σαν να πρόκειται για ερωμένο κι όμως είναι απλά ένα μέρος.
Με έλκει τόσο πολύ ο ήλιος του, όπως η πεταλούδα έλκεται από την λάμπα του κήπου μου. Σχεδόν μυρίζω τα αρώματα των δρόμων του..ξανασυναντώ τα βλέμματα των ευτυχισμένων περαστικών, η θύμησή του είναι τόσο κοντινή σαν να πέρασα μια νύχτα έρωτα και ξύπνησα ξανά στην αγκαλιά του εραστή μου. Ακούω τα κύματα στα εξωτικά του ακρογιάλια να συντονίζονται με τους παλμούς της καρδιάς μου που τόσο το ποθεί.
Τα χρώματα ταιριάζουν με τα χρώματα της ψυχής μου...η έρημος απέραντη, σιωπηλή, επικίνδυνη...κάποιος με ρώτησε γιατί ? Δεν ξέρω!
Υπάρχουν άνθρωποι που απαρνήθηκαν
τα πάντα στην δική τους χώρα, δουλειά , οικογένεια, φίλους και μετοίκησαν στο μέρος που ερωτεύθηκαν. Πόσο εφικτό μπορεί να είναι όταν έχεις οικογένεια όμως? Πόσα μπορείς να προσφέρεις και πόσα να στερήσεις από τα παιδιά σου. Πολλά ερωτήματα. Μαζί με αυτά και η αβεβαιότητα της ξενιτιάς
Ζυγιάζω τα προβλήματα με την ανάγκη και πάλι σαν τυφλή από έρωτα ζητώ να τρέξω στο μέρος των ονείρων μου.
Έχω αποφασίσει πως δεν τελείωσε η προσπάθειά μου. Θα γυρίσω...μπορεί να μου πάρει λίγο χρόνο μέχρι να οργανωθώ ξανά, αλλά θα κυνηγήσω τον παράδεισό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου